Lieve lezer,
Zijn het de vroege zonsondergangen? Is het mijn gebroken voet en de bijhorende gebrekkige mobiliteit? Of is het het normale leven dat zich op gang trekt na een lamme zomer? Feit is dat de herfstblues mij in lijf en leden zit. Het woord zelf mag dan nog prachtig klinken en ogen, het gevoel zelf mag wat mij betreft snel overwaaien.
Je krijgt deze maand een tekst over onze kwetsbaarheid en een lijstje met luistertips. Ik hoop van harte dat je er wat aan hebt.
En laat me vooral ook weten hoe het met je gaat.
Fijn weekend!
Len
Wil je De Tussentijd in de toekomst rechtstreeks in je mailbox ontvangen? Abonneer je dan op deze nieuwsbrief door hier je mailadres achter te laten.
Niet oké.
Vraag me hoe het met me gaat, nu, op dit eigenste moment, het moment dat ik dit schrijf, en ik zeg je: niet oké. Maar vraag het me morgen opnieuw en dan zal het antwoord wellicht anders zijn. Dan zeg ik je dat het goed gaat, of beter, of niet zo goed, of help me.
Vraag me niet wat er dan precies scheelt. Soms zal ik je dat kunnen zeggen, soms ook niet. Vandaag lukt dat niet. Ik denk aan al wat is misgelopen, dat weet ik dan weer wel. Ik denk aan eenieder die ik mis. Om 5 uur ’s ochtends lig ik wakker in bed. Mijn hart klopt in mijn keel. Het is nog donker, veel te donker, en ik ben bang.
In de badkamer kijk ik mijn spiegelbeeld niet in de ogen. De doffe gloed zou mijn maag doen krimpen. Ik blijf boven de wastafel hangen, met mijn ellebogen op de rand, wanneer ik mijn tanden poets. Aan mijn werktafel open ik mijn laptop. Ik leg mijn hand op de computermuis. Ze trilt. Ze trilt de hele dag door. Ik staar naar het scherm, alsof ik geconcentreerd aan het werk ben, en ook al hou ik me nuttig bezig, ik weet dat als ik mijn ogen even opsla de tranen zullen komen.
Wát er dan precies scheelt? Geen idee.
Misschien vraagt de wereld soms meer van mij dan ik kan geven. Misschien verwacht ik soms te veel van de ander.
Vraag me wel of je iets kunt doen. Ook dat zal ik je soms onmiddellijk kunnen aangeven, soms helemaal niet. Vandaag kan ik dat. Neem mijn hand, zal ik antwoorden. Hou mijn hand vast en zeg me dat je luistert. Zeg me dat je luistert als ik wil praten, maar dat je er ook gewoon wil zijn. Laat me dan maar even zijn, zal ik zeggen. Laat me even voelen dat ik niet alleen ben.
Fluister evenwel niet dat het weer voorbij gaat. Dat weet elke mens die nog over voldoende veerkracht beschikt - ook al lijkt die soms onvindbaar. Ons brein weet dat alles eindig is, ook deze gemoedstoestand, maar onze geest heeft er weinig boodschap aan.
Mijn therapeut zou me in gelijkaardige situaties aansporen om mijn blik naar binnen te richten. Hij zou me vragen om mijn lichaam te voelen en dan te kijken wáár ik iets voel en wát ik voel. Hij zou me aanmoedigen om dat onder woorden te brengen, heel precies te omschrijven. Hij zou me verzoeken daar bij te blijven.
Wanneer een sportgrootheid in het voorjaar aangeeft dat ze, naast het afwerken van haar wedstrijden, even geen andere verplichtingen kan opnemen, omdat het haar allemaal te veel wordt, dan reageert de wereld smalend en dreigt de organisatie met diskwalificatie. Wanneer een andere sportgrootheid deze zomer halverwege de competitie uit de kleedkamers komt en de handdoek in de ring gooit, dan luidt het oordeel van de verslaggever dat ze problemen veinst en haar team in de steek laat.
Ik kijk uit het raam en zie hoe de hemel eerst zachtroze kleurt, dan overgaat in het bleke oranje van een perzik en nadien in rood gedrenkt de nacht tegemoet gaat. De wolken lijken nog het langst licht te geven.
Misschien moeten we gewoon wat minder streng zijn voor elkaar.
Vraag het mij, zo af en toe. En vraag het ook eens aan jezelf. Hoe het met ons gaat.
Hoe gaat het met jou?
Lees dit als een uitnodiging.
Schrijf me, bel me. Vandaag, morgen, volgende week of pas over een maand. Ik zal er zijn (tenzij ik even naar mezelf moet luisteren).
Er is weinig dat ik liever doe dan praten en luisteren, een conversatie voeren met iemand die in zijn ziel laat kijken. We kunnen het over onszelf hebben, over wie we zijn en wat we doen. We kunnen van elkaar leren.
Luistertips
Tegenwoordig ben ik meer aan mijn oortjes dan aan een boek gekluisterd. Ik ben onlangs begonnen met een postgraduaat over podcasting, waardoor ik de ene na de ander ontdekking doe. Hier alvast enkele podcasts die mij weten te raken - te vinden in al jouw favoriete podcastapps.
The Daily: The Story of Simone Biles. In deze aflevering zoemt de dagelijkse podcast van The New York Times in op Simone Biles, de turnster die tijdens de Olympische Spelen te maken kreeg met mentale problemen. Dit verhelderende profiel geeft je meer inzicht in het waarom.
Nocturne. Als grote liefhebber van de nacht is deze maandelijkse podcast een van mijn favorieten. In verhalen met een rijk klanklandschap gaat host Vanessa Lowe op zoek naar de nacht, het onzichtbare en hoe gedachten, gevoelens en gedrag verandert in de duisternis.
Bruto Nationaal Geluk. Met pakkende verhalen en positieve psychologie willen (mijn docente) Eva Moeraert en Maaike Verstraete het Bruto Nationaal Geluk van de lage landen omhoog krijgen. Seizoen 2 is net gestart.
Drie Dagen. Elvire wil sterven. Ze vraagt euthanasie. Maar voordat dat mag van de dokters die haar begeleiden in haar euthanasieaanvraag, willen ze dat Elvire haar kinderen op de hoogte brengt van haar plannen. Maar dat is eenvoudiger gezegd dan gedaan. In drie dagen aan de Belgische kust luisteren reporters Ward Bogaert en Philip Heymans, samen met procureur Ine Van Wymersch naar het verhaal van Elvire. Het resultaat is een intense, vierdelige reeks over al wat belangrijk is in het leven.
Dying for Sex. Wanneer Molly te horen krijgt dat ze borstkanker in “stage IV” heeft, besluit ze uit haar ongelukkige huwelijk te stappen en start ze aan reeks seksuele avonturen die haar het gevoel moeten geven dat ze weer leeft. De grappigste en meest aangrijpende verhalen deelt ze met haar vriendin en podcasthost Nikki. Deze (erg Amerikaans aandoende) reeks gaat over vriendschap, seks, liefde en het omgaan met moeilijkheden.
Fijn dat je De Tussentijd leest! Wil je iets kwijt? Laat dan een opmerking achter in de comments of beantwoord deze mail. Ken je iemand die deze nieuwsbrief ook lezenswaardig zou vinden? Aarzel zeker niet om hem te delen.
Hoe gaat het met je?
Hey meest gehoorde antwoord is een beleefde ‘Ça va’ of ‘goed goed en met u?’
Maar neen, ik bedoel echt: hoe gaat het met u?!
Ps: Zalig die podcasts!
Niet oké mag er ook soms zijn. https://youtu.be/HImOZsC9TZs