Lieve lezer,
De drie lange dagen van het paasweekend liggen gekneld tussen zomerse temperaturen en roseetjes in het park enerzijds, en een nieuwe ronde winterse neerslag anderzijds. Het komt aardig in de buurt van hoe ik me tegenwoordig voel: schipperend tussen hoop en wanhoop.
Ik citeer daarom graag de profetische afscheidswoorden van Martine Tanghe: “Hou het veilig, hou vol. Het komt allemaal weer goed.”
Deze nieuwsbrief bevat een ode aan de zielsverwant.
Geniet van je weekend,
Len
Laat je e-mailadres achter om in de toekomst elke update van De Tussentijd te ontvangen.
Alles start altijd met een nieuwe ontmoeting.
Hoe dat gaat? Je drinkt samen een glas wijn te veel op een gepaste aangelegenheid. Of je belandt naast elkaar op een concert met Britse gitaarmuziek. Je merkt op dat je allebei hetzelfde boek leest in de trein.
En je ziet in de ander een spiegelbeeld van jezelf.
Jouw levenspad kruist met een ander levenspad, een waarschijnlijk toeval dat van bij aanvang veel in beweging zet.
Misschien stond het wel in de sterren geschreven, denk je soms. Want na de ontmoeting volgt de kennismaking en wat dan gebeurt laat zich het best samenvatten als een harmonie. De ene conversatie leidt tot de andere, gedachten volgen elkaar op zonder dissonantie. De tijd die je samen doorbrengt, kapselt zich in. Er schuilt warmte en openheid in ieder gemeenschappelijk moment. De aandacht die je krijgt, geef je onvermijdelijk ook terug. Als twee snaren die resoneren.
En het lijkt alsof je elkaar al altijd hebt gekend.
Je spiegelbeeld krijgt een glans en diepte. Je spiegelbeeld wordt een versie van jezelf die je altijd in je hebt gedragen, maar nooit eerder hebt gezien. Je omarmt die nieuwe versie zoals je maar zelden iets in je armen sluit. Ze is geen bron van spijt, nee integendeel. Ze maakt jouw leven rijker.
Iets fluistert je in dat een dergelijk verwantschap niet bestaat. Voor twijfel is evenwel geen ruimte, want de vanzelfsprekendheid van elke oogopslag en elke lach werkt als een balsem op de ziel van de onruststoker. Zelfs hij moet zich uiteindelijk neerleggen bij het onoverkomelijke.
Je vat de betekenis van elkaars uitgesproken woorden. Je grijpt de subtiliteiten van elkaars gebaren. Je lacht om elkaars grappen. Je gaat elkaars moeilijke bekentenis niet uit de weg.
Het onoverkomelijke uit zich in de oprechtheid van elke uitwisseling. Jij en je zielsverwant ervaren de dingen op een gelijkaardige manier. Zodoende vult de stilte in de afwezigheid zichzelf.
Lijkt dit op liefde? Misschien. Misschien ook niet.
Waar vriendschap overgaat in liefde ligt een grens, een lijn zo dun dat je ze in een moment van onoplettendheid uit het oog verliest. Maar op die grens bevind je je nu en onder je voeten opent zich een dimensie vol ongewone mogelijkheden.
Je wil de hand van de ander niet vastnemen om hem liefdevol te strelen, wel om naar de moedervlek op de rug ervan te kijken. Je staart samen uit het raam en zonder veel woorden bewonder je dezelfde stadsgezichten. Je kijkt naar een film, tijdens welke je elkaar op exact hetzelfde moment met tranen van ontroering aankijkt.
En al deze gelegenheden zijn voldoende. Je vindt genoegdoening en rust in elkaars nabijheid. Het volstaat om dit gevoel te aanvaarden en je eraan over te geven.
Je krijgt een onwankelbaar vertrouwen in de ander, waarin een echo van de eeuwigheid weerklinkt.
In elke nieuwe ontmoeting, zo weet je, zit iets van een geschenk. Maar slechts heel af en toe ben je nadien, als mens, fundamenteel veranderd.
Suggesties
Tijdens het nadenken over en schrijven van de bovenstaande ode bleven enkele dingen in mijn hoofd rondspoken. Ik kan niet echt verklaren waarom, maar ik geef ze met plezier mee:
‘De acht bergen’ van Paolo Cognetti is een van mijn lievelingsboeken.
Vorig jaar bracht het Australische popwonder Troye Sivan een ep uit. IN A DREAM werd nadien het anthem van mijn zomer.
Van de Britse auteur Julian Barnes is ‘Alsof het voorbij is’ een absolute must.
Vond je deze nieuwsbrief lezenswaardig? Aarzel dan niet om hem te delen met anderen.